Jebediah Angelini… Postać nie tyle znana i lubiana… Co bardzo dobrze znana, uwielbiana i od dawna niewidziana. Albowiem pan Jeb miał to do siebie, że wyparował na dwa tygodnie przed swoimi urodzinami. Sam już nie pamięta, którymi.

Przepadł jak kamień w wodę. Dzień wcześniej wszystko wydawało się być jak najbardziej w porządku i na miejscu. Nikt nie pomyślałby, że nagle sytuacja tak diametralnie się zmieni. W końcu poważani ludzie nie znikają sobie od tak, prawda?

Cóż. Andrew najwyraźniej zaburzył ten niepisany porządek. Najgorszą rzeczą nie było jednak to, że wielotygodniowe poszukiwania mężczyzny nie przyniosły żadnego rezultatu. O nie! Bowiem rzeczą najpaskudniejszą było to, że razem z Angelinim przepadło nadzwyczaj wiele rzeczy, szans, nadziei.

Z początku bliscy przyjaciele rodziny sądzili, iż niespodziewany wyjazd był kolejnym z wyskoków młodej pary małżonków, tak dobrze przecież znanej z nieprzewidywalności i robienia tego, na co akurat miała ochotę. Jednak do tej wersji nie pasowało kilka ważnych elementów, których to raczono się dopatrzeć dopiero na dwa tygodnie po ostatnim znaku życia państwa Angelini.

Po pierwsze: dlaczego z mieszkania nie zginęła ani jedna rzecz? Ni spory przedmiot, ni mały drobiażdżek. Po drugie: dlaczego wszystko wyglądało tak, jak gdyby pozostawione było w pośpiechu? Nietknięta kawa na stole, naczynia w zlewie, byle jak pościelone łóżka… Chwila, moment! Jakie pościelone łóżka?! Druga żona Andrew nigdy tego nie robiła…

Samochody w garażu, otwarte drzwi, zapalone światło w spiżarce, pranie w pralce, pies zamknięty w składziku na drewno… Wszystko to byłoby co najmniej niepokojące dla normalnego, przeciętnego człowieka. Dla kogoś z bardziej zaangażowanej w spiski grupy oznaczało tylko jedno.

To, że mieszkańcy nie opuścili swojego domu dobrowolnie. Z czasem jednak sprawa starzała się i cichła, aż w końcu mało kto o niej pamiętał. Zwłaszcza po tym, jak w miejsce zamieszkania powróciła małżonka Jeba z dziećmi i jego bratem, oznajmiając wszem i wobec, że jej mąż miał tragiczny wypadek, zaś ciała nie dało się odszukać.

Co tak naprawdę wydarzyło się tamtego wieczoru? To wie tylko sam Jebediah. Obecnie jednak zbyt zaćpany, by choć próbować myśleć rozsądnie. Niegdyś tak szanowany mężczyzna będący młodym, ale darzonym wielkim autorytetem, przedstawicielem jednego z najstarszych rodów Kapitolu, w tej chwili uzależniony jest od dobrej woli i litości osób, które zniszczyły mu życie.

To właśnie przez nie jest wrakiem samego siebie, geniuszem uzależnionym od środków odurzających, którego wykorzystują do tworzenia najbardziej nieludzkich przedmiotów. Broni, których, całe szczęście!, świat jeszcze na oczy nie widział. Jego wrodzone zdolności, intelekt, który tak sobie cenił… To wszystko sprawiło, że skończył tak paskudnie. Z zatrutym umysłem i nienawiścią do samego siebie.

Bardzo szybko zatracił się w swoim własnym świecie. Świecie rozpisywania skomplikowanych wzorów i obliczeń, rysowania projektów, wykonywania zleconych mu przedmiotów i przyjmowania kolejnych dawek odurzaczy. Właśnie na tym polegało jego życie. Polegało i nadal polega.

Codziennie ten sam schemat. Powtarzany do znudzenia i jeszcze bardziej. Przynajmniej dobrze, że od czasu do czasu potrafi załatwić sobie coś, czego normalny więzień mieć nie powinien. Drogie cygara, kapeczka whiskey, jakieś mocniejsze tabletki…

To wszystko udaje mu się czasem wyżebrać od pewnej osoby, która najwyraźniej jest jedyną kobietą w całej dziwnie popapranej organizacji, czy co to tam jest, i która to ma do niego wyraźną słabość… To również dzięki jej nieostrożności, zbyt dużej pewności i roztrzepaństwu wszedł w posiadanie kilku zupełnie nieprzydatnych mu w tej chwili przedmiotów.

Przepastnego portfela, noża, którym co najwyżej może w akcie desperacji podciąć sobie żyły oraz kompletu kluczyków najprawdopodobniej uruchamiających jakiś pojazd, którego to jednak nigdy na oczy nie widział. To zresztą nie jedyna rzecz, o której nic mu nie wiadomo. Obecny wygląd świata, przejęcie władzy przez Rebeliantów, mających go teraz zresztą w swych łapach, kolejne Igrzyska... Nie wie kompletnie nic, żyjąc w swoim świecie.